Elk jaar maken we met HelpTeamWork bijzondere dingen mee. Elk jaar weer ontmoeten we mooie mensen en horen we prachtige en waardevolle verhalen. Maar bij één van de gebeurtenissen van dit jaar voel ik een grote drang om deze met jullie te delen. Maar voordat ik dat doe, vertel ik eerst de aanloop hiernaartoe.

Het gaat geweldig goed met onze kids in Springs of Life dankzij Rhoda, Paul, Mama Mary, Sandra & Marion. En natuurlijk ook dankzij jullie die ons allemaal geweldig steunen. We zijn ons erg bewust van al jullie support en hoe bijzonder dit is en zijn dan ook dankbaar vanuit ons hart. Maar we zijn niet alleen dankbaar.
Het sterkt ons ook in de overtuiging dat het zeer goed mogelijk is om twee of zelfs drie van dergelijke mooie, waardevolle projecten te steunen. Drie projecten waarmee we toekomst kunnen bieden aan verschillende kansarme mensen.

Ons toekomstplan met HelpTeamWork is dus eenvoudig en duidelijk. Maar om op een gezonde manier naar drie projecten te kunnen groeien, zijn net even meer handen nodig. “Meer handen maken werk lichter.” Niet waar?!

Eerst de eerste stap: groeien met het bestuur van drie naar vijf personen. Direct daarna gevolgd door het aannemen van nieuwe projecten conform het projectmodel van Springs of Life. Zoals jullie in deze nieuwsbrief kunnen lezen is Geert Priem inmiddels als 4e bestuurslid erbij gekomen. Nog slechts 1 extra bestuurslid te gaan dus ;-)
Eigenlijk was het 5e bestuurslid ook al toegevoegd. Maar helaas is dat heel anders verlopen. Hier lees je het vervolg op mijn beginalinea. Het is het verhaal van één van de meest bijzondere ontmoetingen uit mijn leven en zeer waarschijnlijk zelfs de meest bijzondere die ik ooit zal gaan meemaken.

Het is donderdagochtend 27 september. Via verschillende kanalen hebben we de vraag uitgezet voor een nieuw bestuurslid HelpTeamWork. Vandaag maak ik kennis met één van de mensen die heeft gereageerd: Hans. Onder het genot van een bakkie in Uitspanning Het Engelse Werk schetsen we beide kort wie we zijn. Vrijwel direct voel ik dat dit gesprek anders is. Dat gebeurt me niet vaak op die manier. Wat gebeurt er?

Meestal zorgt mijn Friese aard ervoor dat ik enige reserve houd. Hoewel ik mijn baan in 2012 heb opgezegd voor HelpTeamWork kun je mij toch niet impulsief noemen. Gebeurtenissen en ontmoetingen laat ik meestal wat langer in mijn hoofd rond gaan. Dit, zodat ik alles van verschillende kanten en dieper gedetailleerd kan analyseren, inschatten en beoordelen. Maar dit gesprek is anders. Echt anders.

Vrijwel direct hebben Hans en ik een prettig en ontspannen gesprek. Een gesprek waarin we elkaar verrassend snel en goed kunnen vinden. Hans geeft helder en duidelijk aan dat hij een man is met een mening. Met visie. En ook dat hij kritisch en eigenwijs kan zijn als hij vindt dat het anders kan en moet. En dat is goed. Zeker ook, omdat ik merk en voel dat Hans een man is met respect, warmte en oog voor mensen. Een uitstekende combinatie. Ook Hans’ achtergrond is zeer positief, stevig en prettig menselijk.

Binnen een kwartier is me duidelijk dat Hans een uitstekende en prettige aanvulling voor ons bestuur zal zijn. Hoewel de Friese reserve vrijwel altijd voorop loopt, is mijn goede gevoel dit keer vele malen sterker. Ik vertel Hans dit ook rechtstreeks in ons gesprek. Ook Hans geeft aan dat hij een goed gevoel heeft bij ons gesprek. Ik geef Hans aan dat ik de maandag na ons gesprek nog een gesprek met een kandidaat-bestuurslid heb en dat ik ons gesprek nog terug zal koppelen aan de andere bestuursleden. Hans en ik spreken dus af dat ik Hans over een week, op donderdag 4 oktober dus, ’s ochtends zal bellen en we samen zullen beslissen of en hoe dan verder.

Donderdag 4 oktober is de hectiek in mijn werk dusdanig groot dat bellen even niet lukt. Vervelend, want ik heb Hans beloofd te zullen bellen. Dat gebeurt me als perfectionist vrijwel nooit. Nu wel. Mijn vrouw stelt me gerust, hoewel het me moeite kost, en geeft aan dat dat soms kan gebeuren. Er zit helaas even niks anders op dan Hans kort te sms’en dat ik de volgende ochtend, vrijdagochtend, zal bellen.

Vrijdagochtend, vroeg in de ochtend sta ik te fitnessen. Ik pak mijn telefoon voor het eerst die ochtend en noteer mijn tijden en afstanden van het hardlopen. Terwijl ik dit doe zie ik dat Hans me een sms terug heeft gestuurd. Ik lees het sms-bericht. Maar het bericht is niet van Hans, maar geschreven door zijn vrouw. Hans is die nacht plotseling overleden. Met een doof gevoel breek ik mijn fitness-programma af. Thuisgekomen schiet nog steeds van alles door mijn hoofd. Het dramatische sms-bericht lees ik herhaaldelijk door. Niet te bevatten.

Eén van de dingen die me het meest zal bijblijven is dat Hans’ vrouw na zo’n immens dramatische en plotselinge gebeurtenis toch de moeite neemt en kan opbrengen om mij hiervan op de hoogte te stellen. Opnieuw ongelofelijk. Meteen is me duidelijk dat ik niet alleen een zeer bijzondere man heb mogen ontmoeten, maar dat ook zijn vrouw een heel bijzondere persoonlijkheid moet zijn.

Graag wil ik mijn medeleven laten blijken, maar ik weet helemaal niets van Hans noch van zijn vrouw. Ik heb ook nog geen adres. Het enige dat ik heb, is z’n telefoonnummer. Na lang aarzelen of dit wel een gepaste weg is, besluit ik toch mijn gevoel te volgen. Ik stuur een sms met de tekst die recht uit mijn hart komt.

In de dagen daarna ontvangen wij voor HelpTeamWork de rouwkaart. Ik besluit aanwezig te zijn bij de herdenking. Nee, het is helemaal geen besluit. Dat impliceert dat ik afweeg wel of niet te gaan. Het is meteen duidelijk dat ik er graag bij wil zijn. Bij de herdenking op donderdag 11 oktober, nog maar twee weken na onze prachtige en bijzondere kennismaking, zit ik midden in de herdenkingszaal. Midden tussen allerlei familie, vrienden en bekenden van Hans en zijn vrouw. Ineens realiseer ik mij dat ik zeer waarschijnlijk de persoon ben die Hans het kortst ‘heeft gekend’.

Zeer waarschijnlijk ben ik ook één van de weinige aanwezigen die Hans nauwelijks kent. Terwijl ik me dat realiseer voelt het enigszins ongemakkelijk om deelgenoot te zijn van de herdenking. Direct daarna komt het besef weer dat ik hier zit juist ómdat ik een bijzonder en warme persoon heb ontmoet. Het is goed als ik dat mag uitdragen door hier aanwezig te zijn.

Uit alle schetsen en verhalen over Hans wordt me ook duidelijk waarom er zo snel zo’n sterke klik was in ons gesprek. In delen van de persoonlijke beschrijvingen van Hans herken ik mezelf. Is dat het geweest? Of klikte het gewoon zo goed, omdat Hans Hans was; een echt mensen-mens? Ook heel goed mogelijk.
Wanneer Hans’ vrouw Segerien aan het eind van de herdenking alle aanwezigen toespreekt, benadrukt zij dat ze een dankbaar mens is. Dankbaar voor alles wat ze samen hebben mogen meemaken. Dankbaar voor alle mensen die Hans en zij zijn tegen gekomen. En dankbaar voor alle reacties die ze hebben gekregen. De vrouw van Hans gaf aan één van de reacties die zij had gekregen graag voor te lezen, waarop zij mijn sms voorleest…

Uitgerekend de sms van de persoon die Hans het minst lang en het minst goed heeft gekend. Het gaat me er helemaal niet om dat míjn sms is voorgelezen. Het gaat mij om het feit dat dit een heel, heel bijzondere ontmoeting voor me is. De ontmoeting met een heel bijzondere, warme persoonlijkheid. Mensen-mens, betrokken, verantwoordelijk en met een goed hart.

Van Segerien heb ik begrepen dat Hans uitkeek naar onze samenwerking. Het is duidelijk: ik had ongelofelijk graag samen met Hans vanuit het bestuur mooie waardevolle projecten willen begeleiden. Helaas is dat ons niet gegeven. Maar Hans Zult, Segerien Donner én deze ontmoeting? Nooit zal ík ze vergeten!

Alle mensen die de komende dagen en weken als een donkere moeilijke tijd ervaren, wens ik veel liefde, moed, hoop en kracht toe. Graag wens ik, mede namens Ilona, Geert en Nely, iedereen, en mevrouw Segerien Donner en al haar dierbaren in het bijzonder, alvast een goed, warm en liefdevol 2019 toe.

Warme groet,
Folkert Visser
Vz. Stichting HelpTeamWork