Het zaadje om iets voor een anderen te betekenen was al heel lang bij ons (Folkert en Nely Visser, oprichters HelpTeamWork) aanwezig. Maar op welke manier vul je dat in? Waar kun je écht van toevoegde waarde zijn? Een zoektocht begon.
Na veel gesprekken en veel denkwerk, begon het idee van de opzet van Stichting HelpTeamWork te ontstaan. Ons inzetten voor landen buiten West-Europa, meerdere projecten onder 1 stichting, uiteindelijke zelfredzaamheid van de projecten en 100% van de donaties naar de projecten. Het begin was er.
En zo begon het dus…
Hieronder kun je lezen hoe het zaadje dat altijd al aanwezig was tot ontkiemen kwam. Hoe een droom werkelijkheid werd. Om iets voor anderen te betekenen, om het verschil te maken in levens op andere plekken in de wereld. Dankbaar zijn we dat we dat sámen met heel veel anderen hebben mogen doen de afgelopen jaren.
Alles komt bij elkaar…
Stichting HelpTeamWork is niet zomaar ontstaan. Er zijn jaren aan vooraf gegaan. Het is begonnen met een gedachte, een droom. Gedurende de jaren maken we een aantal dingen mee, die een bepalende rol spelen in ons leven. Meerdere mooie en moeilijke gebeurtenissen komen uiteindelijk bij elkaar. En langzaam maar zeker verandert de gedachte van wens, naar missie en uiteindelijk tot besluit. Het begin van onze missie!
Hard werken met plezier
Mijn vrouw Nely Visser en ik werken sinds de jaren negentig in de vorige eeuw beide fulltime. We werken hard en met veel plezier. Zelf werk ik, Folkert Visser, als Consultant in de ICT. Hierbij heb ik het geluk om veel mooie projecten te mogen draaien. We genieten beide en maken lange werkdagen. We genieten met volle teugen van het leven en in 2005 wordt ons een prachtige zoon geschonken. Dat is het moment waarop bij mij voor het eerst de gedacht op komt: “hard werken is heerlijk, maar wat zou het geweldig zijn als we diezelfde energie ook nog eens kunnen benutten om iets voor onze naaste te kunnen betekenen…”. Het is deze gedachte die zich onbewust wortelt in onze genen.
De komst van de 2e…
Nadat we in 2007 onze dochter krijgen is het helder dat de lange dagen niet in het voordeel werken van het gezin. Nely gaat 3 dagen in de week werken en het is tijd voor mij om dichter bij huis te gaan werken. Bijzonder snel vind ik een leuke baan in Zwolle. Ondertussen leeft het idee om de naaste bij te staan nog steeds en er zijn inmiddels initiatieven ontplooid. Naast het werk heb ik een ICT-bedrijf opgericht met als doel ‘mijn talent en energie inzetten om geld te genereren voor een ander’: een substantieel deel van de omzet zal worden besteed aan projecten waarmee kansarmen en behoeftigen worden geholpen.
In 2008 gaat het ons nog altijd voor de wind, totdat er plotseling een ommekeer plaatsvindt: ik word op de fiets door een auto aangereden. Het gevolg is een pijnlijke voet, knie en gekneusde ribben, daarnaast heb ik last van mijn rug. Binnen enkele weken zijn de ribben en voet weer ok. De pijn in de knie is verbeterd, maar de rug is slechter geworden. Na nog enkele weken is de knie ook weer hersteld, maar de rug is zeer pijnlijk. Na enkele weken/maanden tobben blijkt na een scan een hernia de boosdoener te zijn. Lange tijd ga ik met pijn naar mijn werk; focus op het werk ‘vermindert’ de pijn en thuis ben ik slechts bezig mijn rug te mijden. Gevolg is dat ik thuis geen fysieke klussen en activiteiten uitvoer. Wanneer mijn vrouw in 2009 een zware longontsteking oploopt staat het gezinsleven op de kop. Familie komt gedurende enkele maanden 3 dagen per week over om de nodige huishoudelijke klusjes uit te voeren. Wat een geluk!
Zware wissel…
Deze periode trekt een zware wissel op ons gezinsleven. We zijn duidelijk bezig met ons zelf en hebben geen energie om andere zaken op ons te nemen. 2009 kan worden samengevat als een ‘lastig jaar’.
Ook 2010 is niet het beste jaar, we zijn duidelijk zoekende. Ondertussen verhuist Nely haar werkgever van Zwolle naar het midden van het land. Na lang nadenken besluiten we dat Nely ontslag neemt en niet mee verhuist, want die extra inspanning kunnen we er nu simpelweg even niet bij hebben. Later blijkt dat het juist die moeilijke beslissing is die ons weer de rust terug geeft. Nely bouwt weer nieuwe energie op. Ondertussen wandel ik belachelijk veel kilometers op een dag. Dit blijkt voor mijn rug de oplossing te zijn. Langzaam maar zeker wordt mijn rug sterker. Tegelijkertijd wordt mijn conditie weer beter. We zitten beide weer in de lift en tegen 2011 komt de energie weer terug.
De bloei
In 2011 zijn we weer helemaal terug. Nu de energie weer terug is, komt ook de gedachte terug om anderen te helpen en te steunen. De lastige fase in ons leven doet ons beseffen dat je niet uit moet stellen wat je graag wilt doen. De gedachte is een wens geworden.
We hebben inmiddels ruim de tijd gehad om na te denken over of het realiseren van deze wens doormiddel van een bedrijf wel de juiste weg is. We beseffen dat het een lange weg is om, naast het werk, vanuit het bedrijf een werkelijk verschil te kunnen maken door projecten te steunen. Daarnaast wordt ons meermaals de vraag gesteld of er niet tóch een commerciële gedachte zit achter de bedrijfsvisie. Hoewel we zelf weten dat dit beslist niet het geval is, zet dit ons opnieuw aan het denken.
In 2011 kom ik oud-medeleerlingen en -studenten uit mijn studietijd tegen. We halen herinneringen op uit de tijd die inmiddels 20 jaar achter ons ligt. Ik realiseer me dat de komende 20 jaar, als het ons gegeven is, ook snel voorbij kan glijden. Opnieuw het besef dat je niet moet wachten, maar moet ondernemen!
Ondertussen start op mijn werk bij Achmea een programma: ‘Santiago de Compostella’. Het doel van dit Santiago-programma is de medewerker bewust na te laten denken over waar je staat en waar je naar toe wilt. Voor mij is dat wederom het moment om te beseffen dat we een missie hebben, maar dat we zelf deze op moeten starten.
Het geloof en de afstand tussen hoofd en hart
Beide zijn we op een prettige ongedwongen manier gelovig opgevoed. Alleen, dit geloof heeft bij mij lange tijd op een zacht pitje gestaan. Al de jaren geloofde ik met mijn hoofd, maar het geloof zat niet genoeg in mijn hart. Nadat we onze zoon hadden gekregen bleek tijdens de kerkdiensten niet altijd oppas aanwezig te zijn. Hierdoor zijn we een aantal jaren nauwelijks in de kerk geweest, maar keken we wel vrijwel elke zondag naar ‘Nederland zingt’ met o.a. Ds. Arie van der Veer. Ik voelde me vaak aangesproken door de gebeurtenissen en ervaringen uit de praktijk, die hier door mensen werden verteld. Dat heeft mij veel gebracht. Maar de echte ‘Aanraking door God’ waar vaak over werd verteld, was niet voor ons weggelegd, dachten we. Daarvoor zijn we te nuchtere Friezen. Maar langzaam maar zeker werd onbewust de afstand tussen mijn hoofd en hart overbrugd.
Hoe alles samen komt
In de zomer van 2011 komt alles samen. Zonder dat er een echte aanleiding valt aan te wijzen gaat mijn hart steeds meer open staan. En binnen enkele maanden zit het geloof niet alleen in het hoofd, maar nu ook in het hart! En de gedachte is inmiddels gegroeid van wens naar missie en uiteindelijk een besluit. Zodra we het besluit genomen hebben, weten we dat we een stichting op moeten richten die zich in gaat zetten voor steun aan projecten waarmee de naasten worden geholpen. We hebben heel sterk het gevoel dat dit het pad is dat God voor ons in gedachten heeft.
In onze vakantie krijgen we ‘stomtoevallig’ 2 mensen te zien, die al 2,5 jaar in Chili zitten en daar heel mooi werk verrichten voor jongeren die op straat dreigen te raken. Ook deze ’toevallige ontmoeting’ ervaren we als Gods kompas. We leggen contact met deze mensen en we voelen meteen dat dit het eerste project is dat we kunnen, moeten en willen steunen.
Ook op mijn werk vindt een verschuiving plaats. Mijn eerste aanvraag voor verlof is begrijpelijkerwijs niet gehonoreerd. Toch blijf ik samen met mijn manager zoeken naar mogelijkheden. Ondanks een mooie centrale rol op mijn werk waarin we een lastige werksituatie te boven proberen te komen, besluit mijn werkgever geheel onverwacht mij toch een half jaar vrij te geven. Daar zijn we zeer dankbaar voor en hierdoor krijgen we de gelegenheid om onze missie op gang te brengen.
Om het bestuur van de stichting rond te krijgen hebben wij versterking nodig en we vragen de voorzitter van Gospelkoor One Spirit waar Nely bij zingt. Hoewel hij in een bijzonder drukke fase in zijn leven zit, zegt hij, wel gehoopt maar volledig onverwacht, zonder aarzelen zijn medewerking en inzet toe. Het stevige fundament van Stichting HelpTeamWork is daarmee gelegd.
We zijn iedereen die het ons mogelijk heeft gemaakt om dit op te starten bijzonder dankbaar. Ook alle mensen die met ons mee denken en die ons nu steunen, op wat voor manier ook, willen we bij deze bedanken. Het geeft ons veel moed en veel energie. We hopen dat we nog lang met veel mensen als team mogen samen werken en op die manier onze naasten een toekomst mogen bieden!”
Hartelijke groet,
Folkert en Nely Visser
